امروز 10 اسفند

بی مقدمه...

بعضیی وقت ها فکرهایی می آد تو سرم که حس داشتن دختر تو قلبم آروم کشیده می شه و آرزوی داشتن یه لطافت دخترانه رو  تو خونه ام می کنم. ولی احساس مادرانه ام طوری یک دفعه جلوم قد می کشه که از این احساس گاه و بیگاه خودم شرمنده می شم و دستی روی دلم می کشم و زمزمه وار نجوا می کنم دوستت دارم مامانی.

نی نی کوچولومون پسره

طفل معصومم دائم توی دلم تکون می خوره ولی من یا مشغول متین ناقلای بازیگوشم که وقت خالی برام نذاشته یا وقت هایی که متین خوابه پشت کامپیوتر نشستم و تند و تند کارهای پایان نامه ام رو آماده می کنم که دیگه فرصتی برای ناز و نوازشش نمی مونه برام. وقت هایی رو یادم می آد که متین به دنیا نیومده بود. واسه ترم سوم مرخصی گرفته بودم و با خیال راحت که دیگه یک سالی از درس و دانشگاه خبری نیست واسه ی خودم استراحت می کردم، با پسرم حرف می زدم، براش شعر می خوندم، قرآن می خوندم، و از این دست کارها.

پسر عزیز من، معین من، از ته دلم برات آرزوی سلامت می کنم و با یه دنیا شرمندگی مادرانه ازت معذرت می خوام بابت تمام استرس هایی که دارم ، وقت هایی که عصبانی می شم حالا به دلایل مختلف، وقت هایی که به تغذیه ام نمی تونم درست برسم و تمام چیزهای دیگه. مامانم، دوشنبه هفته بعد دیگه دفاع دارم و به قول استاد مشاور تازه می تونم بفهمم زندگی یعنی چی. قشنگم تو خوب بزرگ بشو و به قول متین (قبی شو=قوی بشو) برات جبران می کنم.